Powered By Blogger

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Η κουλτούρα της αποπροσωποποίησης. Υ.Γ. Τι τρέχει με την μετριότητα;



Μπορούμε, δυστυχώς, να μιλάμε και να βλέπουμε γύρω μας τύπους ανθρώπων παρά ανθρώπους με τύπο. Ναι, μάλιστα, κυκλοφορούμε σε κουτάκια προκάτ, χωρίς καμία ελευθερία και αυτοδυναμία. Δεχτήκαμε να μπούμε χωρίς καμία αντίρρηση σε αυτά τα κουτάκια- αβίαστα τα αναπαράγουμε στις επόμενες γενιές. Και έτσι φτάσαμε σε μια κουλτούρα αποπροσωποποίησης, όπου δεν είναι σημαντικό ποιος είσαι αλλά τι κάνεις και με ποιον τρόπο το πετυχαίνεις. Όπου δεν έχει σημασία τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι αλλά πόσο ομοιάζεις με τους άλλους. Φαίνεται είναι πιο εύκολο να ακολουθείς πιστά τις οδηγίες χρήσης: «πώς να είσαι ο πιο έξυπνος, όμορφος, επιτυχημένος, ευτυχισμένος, δυνατός, έξυπνος, πνευματώδης….», παρά να αποτινάξεις αυτές τις ενοχικές απόψεις που συμπιέζουν συναισθήματα, πεποιθήσεις και σκέψεις. Αν μη τι άλλο είναι λιγότερο επίπονο και χρονοβόρο όταν η προσωπική ιστορία του καθενός μας μπαίνει κάτω από το χαλί μιας επίπεδης κουλτούρας, παρά όταν αναδύεται.
Ενάντια στα ποιητικά λόγια του Καβάφη, σήμερα ταξιδεύουμε με γρήγορους ρυθμούς χωρίς να αντιλαμβανόμαστε γύρω μας ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις. Κοιτάμε μόνο να φτάσουμε εκεί που πάνε και οι άλλοι, σε έναν προορισμό που μπορεί να μην έχουμε επιλέξει.
 Όλα λαμβάνουν χώρα σε έναν υπερθετικό βαθμό, λες και η ζωή μας είναι ένας αέναος αγώνας δρόμου με νικητές και νικημένους. Νικητής θα αναδειχθεί αυτός που πεισματικά θα απαρνηθεί την μοναδικότητα του και θα γίνει η πιστή και συνάμα κακή αντιγραφή των άλλων.
Λες και είναι «κακό» να είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που αγαπάει την ζωή και την φτιάχνει σύμφωνα με αυτό που είναι και όχι με μαγικές συνταγές. Κοινός δεν σημαίνει και κοινότυπος. Κοινός είναι αυτός που αγωνίζεται καθημερινά, είναι μια μάνα που παίζει με το παιδί της και του χαμογελά ή του θυμώνει, μια κοπέλα που στέκεται στην ουρά και περιμένει υπομονετικά να εξυπηρετηθεί, ένας άντρας που αγκαλιάζει την κοπέλα του μέσα στο λεωφορείο. Είναι όλοι αυτοί που κάνουν μικρά θαύματα και μεγάλα πράγματα και είναι εντάξει. Δεν είναι απαραίτητα επαναστάτες που γυρεύουν να εναντιωθούν σε ότι είναι «ξένο» σε αυτούς αλλά διεκδικούν να δημιουργήσουν έναν μικρόκοσμο, δικό τους. Και να τον ενώσουν με μικρόκοσμους άλλων ανθρώπων. Απλά και ταπεινά. Αυτοί είναι που όταν ανοίξουν τα φτερά τους και πετάξουν σαν μικρές πεταλούδες, θα φέρουν ολόκληρες «τρικυμίες και αναταραχές». Το φαινόμενο της πεταλούδας, αν το έχετε ακουστά!
Και τι τρέχει με την μετριότητα; Αποφεύγουμε διακαώς να μιλήσουμε για αυτήν ή να δεχτούμε ότι υπάρχει. Και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης αισθανόμαστε περιφρονημένοι, θυμωμένοι και απογοητευμένοι. Η μετριότητα, αντίθετα από ό,τι νομίζουμε, είναι σύμμαχος μας στους σύγχρονους ρυθμούς ρηχής ανάδειξης και γρήγορης αποκαθήλωσης. Η μετριότητα είναι η επιστήμη της ισορροπίας. Είμαστε λιγότερο ευάλωτοι και περισσότερο ασφαλείς όταν δεχόμαστε τα γεγονότα όπως έρχονται και δεν ψάχνουμε διακαώς να είμαστε τόοοοοσο ξεχωριστοί. Δεν τρανταζόμαστε από τις επικρίσεις ή τις φιλοφρονήσεις των άλλων, αλλά τις περικλείουμε μέχρι εκεί που μας αγγίζουν και μας  προσφέρουν μια άλλη διάσταση. Και μόνο που αποτελούμε μέρος αυτού του κόσμου, είμαστε απαράμιλλοι.
Για αυτόν τον λόγο είναι άδικο να αναλωνόμαστε σε επίπλαστες εικόνες και να αδιαφορούμε μπροστά στην αυθεντικότητα που κουβαλάμε μέσα μας. Γιατί αυτή είναι η μοναδική μας κληρονομιά και κουλτούρα.


*για το Thessaloniki arts & culture

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου