Powered By Blogger

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Ο Σύγχρονος Εαυτός στο πραγματικό και διαδικτυακό Περιβάλλον


Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει, σκέφτεται, εργάζεται και σχετίζεται σε δυο παράλληλους αλλά και διαφορετικούς κόσμους, τον πραγματικό και τον εικονικό. Ο πρώτος προέρχεται αβίαστα από το βιολογικό κομμάτι της ύπαρξης του ατόμου, ενώ ο δεύτερος πλαισιώνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ευρύτερο διαδικτυακό περιβάλλον. Εφόσον ο "εικονικός" εαυτός διαφοροποιείται συνειδητά από τον πραγματικό, o χρήστης έχει αίσθηση του ελέγχου και αυτοπροσδιορίζεται μέσα από τα ποικίλα ερεθίσματα, συνθήκες και τις σχέσεις με τα άλλα άτομα στην ζωή του. Σε αυτήν την περίπτωση το αίσθημα της ευτυχίας δεν διαμορφώνεται κάτω από συγκριτικά πλαίσια (Osho), δηλαδή με μια φράση "εάν οι άλλοι είναι δυστυχισμένοι τότε εγώ είμαι περισσότερο ευτυχισμένος γιατί νιώθω ανώτερος από αυτούς, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή". Η σύγκριση ούτως ή άλλως συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο,αλλά ενισχύεται μέσα στο διαδικτυακό περιβάλλον και ειδικότερα εκεί που η εικονική ανθρώπινη παρουσία είναι πιο εμφανής (facebook, twitter, instagram), λόγω της ανάρτησης φωτογραφιών και της κοινοποίησης των δραστηριοτήτων από την καθημερινότητα. Για τα άτομα που το εικονικό περιβάλλον επιδρά στο πραγματικό έχουν την τάση να αξιολογούν αρνητικά τον εαυτό τους και την ποιότητα ζωής τους (κοινωνική, ερωτική) ενώ εκτιμούν ότι οι άλλοι είναι πιο ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι, άρα ανώτεροι από αυτούς.

Ο έρωτας μέσα στην εξάρτηση

Η εξάρτηση (ναρκωτικές ουσίες, αλκόολ, τυχερά παιχνίδια) γεννά δυσκολίες στο άτομο, σε φυσιολογικό, κοινωνικό, γνωστικό και συναισθηματικό επίπεδο, τα οποία βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση.

Το άτομο κινείται γύρω από τον άξονα της ίδιας της εξάρτησης και του φαύλου κύκλου των αιτιών και της αδυναμίας ανέρευσης διεξόδου, ενώ παράλληλα γίνεται περισσότερο εσωστρεφής, ως αποτέλεσμα του φόβου και της μαθημένης αβοηθησίας.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις του εξαρτημένου ατόμου κρίνονται δυσλειτουργικές γιατί το ίδιο το άτομο δεν είναι σε θέση να τις διαχειριστεί και να αφεθεί ως ένας πραγματικός και πλήρης εαυτός.
Αδυνατεί να αναγνωρίσει τα συναισθήματα του ή τα αγνοεί ενώ αδιαφορεί για τις διαπροσωπικές αξίες, τις αρχές και τους κανόνες που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι ανάγκες και οι επιθυμίες του καθοδηγούνται από την ίδια την εξάρτηση και τις συνέπειες της και όχι από την αυθεντική ύπαρξη. Σε μια αντίθετη περίπτωση, τα άτομα που σχετίζονται με ένα υγιές τρόπο, έχουν οριοθετήσει τους εαυτούς τους, σέβονται και εκτιμούν ο ένας τον άλλον και έχουν μια ανοιχτή επικοινωνία. Η ένταση και ο θυμός δεν βιώνονται ως απειλητικά μηνύματα για την ύπαρξη τους αλλά ως μέρος των σχέσεων υπο διαπραγμάτευση.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Το γυναικείο σώμα και η σεξουαλικότητα

Στρέφομαστε εναντίον σε φαινόμενα που καταπατούν τα δικαιώματα της γυναίκας στις αναπτυσσόμενες χώρες και μας προκαλεί θυμό η βίαιη αφαίρεση της σεξουαλικότητας τους, όπως οι ομαδικοί βιασμοί, η κλειτοριδεκτομή, ο γάμος χωρίς κοινή συναίνεση, η σωματική κακοποίηση, η απαγόρευση προγαμιαίων σχέσεων κ.ά.
Ωστόσο και στις ανεπτυγμένες χώρες η γυναικεία σεξουαλικότητα φιλτράρεται και περιορίζεται μέσα από στεγανά και αξιώσεις, τα οποία η κοινωνία, το περιβάλλον και οι ίδιες οι γυναίκες θέτουν απόλυτα. Το σώμα, αν και αποτελεί την έκφραση της σεξουαλικότητας του ανθρώπου δεν τυγχάνει συνήθωςσεβασμού. Τα περιοδικά, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο και οι ειδικοί, πολύ συχνά φάσκουν και αντιφάσκουν, μη αποδεχόμενοι το διαφορετικό και τη σωματική πολυμορφία. Με άλλα λόγια προτρέπουν τον αποδέκτη και κυρίως τη γυναίκα να μην υποτάσσεται στις κοινωνικές επιταγές αλλά από την άλλη υποδεικνύουν την κανονικότητα (ροφήματα, τρόφιμα,σχέσεις, "συνταγές"). Κατά κύριο λόγο στρέφονται γύρω από την  ιδέα "πως πρέπει να είναι το σώμα και τι μπορώ να επιτύχω με αυτό", παρά αναδύοντας τη σημασία του, ως προέκταση του εαυτού.

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Η απραξία μεταξύ αγνωσίας και γνώσης

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος πρέπει να πράττει, να μπορεί, να μαθαίνει παρά να είναι, να ορίζει τον εαυτό του και την θέση του στον κόσμο. Είναι περιτρυγιρισμένος από αξιώσεις, δυνάμεις, αδυναμίες και ταυτίσεις και απουσία της μοναδικότητας. Όταν αναζητούμε την αλήθεια, προτιμούμε να χαθούμε στο πλήθος, παρά να κοπιάσουμε για να την βρούμε. 
Παρά την ένθερμη υποστήριξης της ενότητας και της συλλογικότητας, το κάθε άτομο βιώνει και την απόλυτη μοναξιά. Μια μοναξιά που δεν αναφέρεται στην απομόνωση του από τον κόσμό αλλά από την ανάγκη του να υπάρξει, να προσδώσει δικά του χαρακτηριστικά και στοιχεία σε αυτό που είναι. Στο κενό μεταξύ αγνωσίας και γνώσης βρίσκεται η απραξία. Η απραξία δεν ορίζεται ως η τεμπελιά, βαρεμάρα, το βόλεμα σε μια τυχαία κατάσταση αλλά είναι στάση. Το άτομο νιώθει παγιδευμένο και ταυτόχρονα εξουθενωμένο. Είναι εξουθενωμένο από τον συνεχή αγώνα να ταιριάξει σε θεωρίες, κατηγοριοποιήσεις και σενάρια. Και έτσι βρίσκεται παγιδευμένο οχι επειδή δεν ταιριάζει αλλά επειδή δεν κατακτά την ελευθερία που του ανήκει, την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης. Όλα μοιάζουν να κινούνται από ένα αόρατο νήμα. Ο Viktor Frankl λέει "Το άτομο χωρίς νόημα είναι σαν ορειβάτης που μπαίνει σε πυκνή ομίχλη και επειδή δεν μπορεί να διακρίνει τον στόχο του, διατρέχει τον κίνδυνο να υποκύψει στην πλήρη κόπωση" (1986). Για μένα το νόημα που αναφέρει ο Frankl, είναι η αξιοποίηση της γνώσης από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, το οποίο είναι το μόνο ον που γυρεύει την αλήθεια.
Η απραξία αποτελεί μια κραυγή αγωνίας σε έναν κόσμο που ορίζει τα υλικά μέσα, την κοινωνική αναγνώριση και τις σχέσεις ανταλλαγής ως τον μόνο τρόπο ύπαρξης. Η απραξία έρχεται ως άρνηση στο κανονιστικό αυτό πλαίσιο.

Το άτομο δεν βρίσκει,πλέον, ικανοποίηση από την προσαρμογή και τον συγχρονισμό του με τον κόσμο. Η "αρμονική συνύπραξη" δεν μοιάζει να είναι αρκετή για να καταστήσει σαφές το λόγο ύπαρξης του. Η αρμονία ορίζει τον τρόπο που ζούμε (οικονομική κατάσταση, εργασία, οικογένεια, δραστηριότητες) σε σχέση με το πλαίσιο και τις συνήθειες. Έτσι η συνήθεια αποκτά αυθαίρετα καθολική διάσταση και μας παρουσιάζεται ως η μόνη πραγματική αλήθεια. Να ζεις σημαίνει να είσαι επιτυχημένος επαγγελματικά, να είσαι πάντα καλός φίλος, να μην ζηλεύεις, να είσαι ανταγωνιστικός, κ.τ.λ.
Το άτομο τότε αρνείται να συσχετιστεί, να παράγει, να σκεφτεί και να νιώσει. Να ερευνήσει και να υπάρξει. Το σώμα και οι κινήσεις τον ακολουθούν σε αυτήν την απραξία, ως βαρίδια που τον καθηλώνουν. Γιατί το σώμα συνοδεύει σε αυτήν την στάση απραξίας.

Το πέρασμα στην γνώση δεν αποτελεί μόνο ένα νοητικό επίτευγμα αλλά  την αντίληψη του εαυτού ως ένα ξεχωριστό και πλήρες ον που έχει επιλέξει την ελευθερία στην ύπαρξη και αναπτύσσει ως έτσι τις σχέσεις του με το φυσικό περιβάλλον και τα άλλα όντα.




Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Φράσεις που κουβαλάω μέσα μου: Νέα αρχή

Η παλιά γνώση αποκτά νόημα μόνο όταν γεννηθεί η νέα. Τότε γνωρίζεις τι δεν γνώριζες.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν μπορώ να συνυπάρξω με τους άλλους, αλλά αν είμαι δυνατός να υπάρξω χωρίς τους άλλους.


Η σωματική επικοινωνία κερδίζει εύστοχα την εμπιστοσύνη στα σημεία και σταδιακά.


Σταμάτα να δίνεις για να παίρνεις. Αυτό είναι εκβιαστικό και απογοητευτικό και για σένα και για τους γύρω σου.


Μη θυμώνεις με αυτούς που δεν μπορούν να αλλάξουν, δεν είναι ακόμα έτοιμοι για να κάνουν αυτή την αλλαγή.


Όταν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος,

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Tα δύο Κ

Αρχίζουν και τα δυο από το ίδιο γράμμα της αλφαβήτου αλλά  είναι διαφορετικού γένους και δεν κάνουν εξαιρέσεις. Ο καρκίνος και η κατάθλιψη είναι τα τα δυο Κ της σύγχρονης ζωής, δυο καταστάσεις με διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης και ίασης, ωστόσο που τα αίτια τους βρίσκουν κοινούς τόπους αναφοράς, ως αποτέλεσμα του δυσλειτουργικού και αναυθεντικού υπάρχειν.
Η κατάθλιψη είναι η αδυναμία εστίασης στον εαυτό και λειτουργεί συσσωρευτικά μέχρι να φτάσει σε ένα συνειδητό επίπεδo, όπου και τότε εκδηλώνεται. Το άτομο φαίνεται να απασχολείται με περιφερειακά θέματα, δηλαδή με αυτά που δεν του δίνουν μια προσωπική ώθηση και ενίσχυση αλλά μάλλον αποπροσανατολίζουν την ύπαρξη του. Με άλλα λόγια,  ο πάσχων τείνει να ερμηνεύει και να μεταφράζει τους άλλους και ό,τι συμβαίνει γύρω του με ένα μονότονο τρόπο μέσα στον οποίο βρίσκεται πάντα ο  ίδιος ένοχος και υπόλογος. Ο φαύλος αυτός κύκλος δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα, τα οποία μεγαλώνουν και τον εγκλωβίζουν σε μια ατέρμονη ψυχική διάλυση, με κάποιες στιγμές χαράς. Και αυτές είναι παροδικές.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Η ψυχολογία του Νεοέλληνα

Ο Νεοέλληνας ορίζεται ως ένας άνθρωπος της σύγχρονης ελληνικής εποχής, ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο των αλλαγών- εσωτερικών και εξωτερικών-ανεξαρτήτως ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου, φύλου και προσωπικών τοποθετήσεων. . Η λέξη, δηλαδή, «Νέο» έρχεται να προσδιορίσει τη νέα ταυτότητα του Έλληνα, μέσα από  την επαναξιολόγηση των συνθηκών και των αξιών και κυρίως τη μετάβαση από μια  ψευδαίσθηση της πραγματικότητας στην τρομερή αλήθεια.   Η απώλεια αυτής της «φαντασμένης πραγματικότητας»  και  η στροφή σε κάτι καινούργιο, αλλά άγνωστο,  προκαλεί συναισθηματικό χάος. Αρχικά, όπως σε κάθε απώλεια, εκδηλώνεται  από το άτομο άρνηση, ως δικαιολογημένη  άμυνα σε μια αλλαγή που συμβαίνει πραγματικά εδώ και τώρα.  «Δεν συμβαίνει τίποτα σε εμάς, δεν είναι δυνατόν και δεν μας αφορά».
Στη συνέχεια, η άρνηση δίνει τη θέση της στον θυμό, όταν πλέον αποδίδονται ευθύνες  έξω από τον εαυτό και το ίδιο το πρόσωπο (πολιτική, ψέματα, κοινωνία, παλιές γενεές, σαθρό σύστημα).Ο  Νεοέλληνας της σύγχρονης εποχής βρίσκεται στο στάδιο του ακατέργαστου θυμού και  εναντιώνεται στον εαυτό του και στους άλλους , χωρίς να κάνει αξιολογική διάκριση. Ο θυμός και η βία παίρνουν διάφορες ακραίες μορφές και ορίζονται από το συναίσθημα -με σπασμωδικές και αυθόρμητες κινήσεις- το οποίο δεν περνά από γνωστική επεξεργασία και αξιολόγηση (φωνάζουμε ποιον; Κατηγορούμε ποιους και γιατί; ψηφίζουμε με κίνητρο την τιμωρία;)
Ο Έλληνας πιστεύω λειτουργούσε πάντα, έως και σήμερα, βάση παρελθόντων βιωμάτων και επίκαιρων συναισθημάτων, παρά λογικής και συνειδητής επεξεργασίας («έτσι έκανε ο παππούς μου», «νιώθω πικραμένος και για αυτό  θα ρίξω το φταίξιμο σε  όλους») Οι επιθυμίες του εκπληρώνονταν  χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι οποιεσδήποτε βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες συνέπειες. Το συναίσθημα και το βίωμα ωστόσο, αν δεν μετουσιωθεί σε λόγια με υπόσταση και πράξεις, θα εξαϋλωθεί ,  ή θα γεννήσει  μια λανθάνουσα αισιοδοξία. Ναι μεν οι προσωπικές ιστορίες των προγόνων μας αποτελούν κομμάτι της ιστορίας μας αλλά ο Νεοέλληνας πρέπει να τις αξιολογεί «έξω από αυτόν» και να φιλτράρει τα συναισθήματά του. Η αγωνία, ο θυμός, η απογοήτευση και η μελαγχολία κατακλύζουν τον άνθρωπο της σύγχρονης Ελλάδας και αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, εφόσον τα χειριστεί και τα  επεξεργαστεί σωστά θα αποτελέσουν αφορμή για ριζοσπαστικές αλλαγές και όχι αιτία καταστροφολογικών σκέψεων και αυτοκαταστροφικών πράξεων.

Όλοι μιλούν για αλλαγές, αλλά το ζητούμενο είναι αυτές να θεμελιωθούν και να στεριώσουν σε βάθος χρόνου και όχι να παρακινηθούν από την λανθάνουσα αισιοδοξία τους. Η πραγματικότητα είναι ότι οι Νεοέλληνες είναι οι έφηβοι της παγκόσμιας κοινωνίας, που προσπαθούν να βρουν την προσωπική και κοινωνική τους ταυτότητα. Η οικονομική δυσχέρεια, η κοινωνική αγανάκτηση και η ηθική ταλάντωση αποτελούν μια καλή αφορμή για την διαμόρφωση της νέας ταυτότητας. Δεν είναι όμως αυτές οι αναγκαίες συνθήκες για να προκαλέσουν την νέα διάσταση των πραγμάτων, γιατί αυτή προϋποθέτει ωριμότητα και βαθιά εμπιστοσύνη στον εαυτό και τους άλλους, δηλαδή την ενηλικίωση του Νεοέλληνα.

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Φράσεις που κουβαλάω μέσα μου (Vol. 2)

Η καθημερινότητα εξουσιάζει την αντοχή μιας σχέσης και όχι τα λόγια υποσχέσεων.


Η παραγωγικότητα φτιάχνει νέους δρόμους σκέψης και αμφισβήτησης.


Η ζωή μας αποτελείται από μικρές ιστορίες. Στόχος είναι να βρούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτές.


Οι άνθρωποι που νοιάζονται για σένα, σε ακούν, σε παρατηρούν και σου θυμώνουν περισσότερο. Αλλά λείπουν από κοντά σου τις λιγότερες φορές.


Το κλάμα είναι σαν την αφηρημένη τέχη. Δεν γνωρίζεις ποτέ που θα σε οδηγήσει!


Όταν υποκύπτεις στα θέλω των άλλων, αφήνεις να εξαϋλώνονται κομμάτια του εαυτού σου.

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Φράσεις που κουβαλάω μέσα μου (Vol.1)

Υπάρχει ο κόσμος και εγώ ή εγώ που βλέπω τον κόσμο;

Η οικογένεια είναι σαν ένα καράβι: Πάντα υπάρχει ένας καπετάνιος και οι ναύτες που ακολουθούν τις οδηγίες του. Αν ο καπετάνιος δεν είναι ικανός, τότε το καράβι θα βυθιστεί και μόνο οι δυνατοί θα επιβιώσουν.

Δεν δείχνω τρυφερότητα παρά μόνο όταν ακούγομαι.

Η δημιουργία είναι η νοητή γραμμή του μέλλοντος.

Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά αλλά και καπνός χωρίς φωτιά που σβήνει.

Αν ο θυμός μου με κάνει να χτυπώ και να βρίζω, τότε στρέφομαι εναντίον του και τον δαμάζω. 
 
Το γέλιο είναι μεταδοτικό. Φτάνει να έχουμε ανοιχτές τις κεραίες μας.

Η μοναξιά δεν είναι δυστυχία, είναι η απαρχή της γέννησης μας.

Όσο μεγαλώνω τόσο μυρίζω την γη των προγόνων μου.

Ο θάνατος αγαπημένων προσώπων μας φέρνει πιο κοντά στην αναζήτηση του θεϊκού, στην ύπαρξη ή μη αυτού. 

Γεννιέται ένα αίσθημα ανακούφισης όταν γνωρίζεις ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από σένα. Σε απομυθοποιεί και σε αφήνει να είσαι ένας μη τέλειος άνθρωπος.

Όταν αγαπάς και σε αγαπούν πραγματικά, είσαι ο εαυτός σου. Όταν ερωτεύεσαι θέλεις να είσαι ο εαυτός σου.

Μαμά κάθε φορά που σε ψάχνω, σε βρίσκω παντού!

Καλύτερα να με σκοτώσεις παρά να με προδώσεις.

Ποια είναι η καλύτερη λύση για κάθε πρόβλημα; Το ίδιο το πρόβλημα


















Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Επικοινωνία: Εγώ και ο Αλλος

Η επικοινωνία με τον Αλλον αφορά πρωτίστως τη σχέση με τον εαυτό μας. Η αναζήτηση της επικοινωνίας είναι μια έμφυτη ανάγκη και ικανότητα του εαυτού να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί και να διευρύνει τα όρια του. Οι άνθρωποι και ο τρόπος που θα επιλέξουμε να επικοινωνήσουμε αποτελούν συνειδητές ή μη συνειδητές (μάλλον συχνότερα) τάσεις γιατί ο εαυτός μας, ως στοιχείο του φυσικού και κοινωνικού κόσμου, προϋπάρχει της επικοινωνίας. Ουσιαστικά η επικοινωνία αποτελεί το μέσον να βρούμε άλλους εαυτούς και να συμπορευθούμε.

Με τα άτομα που η επικοινωνία είναι δυνατή, αναγνωρίζουμε κοινά στοιχεία, εσωτερικά ή εξωτερικά και μοιραζόμαστε απόψεις, συνήθειες και ενδιαφέροντα που συγκλίνουν παρά αποκλίνουν. Οι Άλλοι αποκλείονται από το δίκτυο επικοινωνίας μας, όταν εκφράζουν ακραίες πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές ιδεολογίες γιατί είμαστε αντίθετοι με την ιδέα ότι υπάρχει μόνο μια "σωστή αλήθεια" που πρέπει να αποδεχτούμε χωρίς διαπραγμάτευση. Η επικοινωνία είναι μια διαπραγμάτευση, η οποία δεν οδηγεί πάντα στην συμφωνία αλλά φέρνει νέες αλήθειες και πραγματικότητες στο φως και εφόσον είμαστε "ανοιχτοί", μπορεί να μας αποκαλύψει νέα στοιχεία για τον εαυτό μας.
Επιπρόσθετα, αποφεύγουμε την επικοινωνία μέσα στην οποία νιώθουμε ότι απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας.και κουραζόμαστε ψυχικά και σωματικά γιατί ο διάλογος δεν είναι αυθεντικός αλλά αποτελεί απλά  ανταλλαγή ιδεών-όχι αμφίδρομη αλλά μονόπλευρη- και ενώ μιλάει ο Άλλος εμείς βυθιζόμαστε στις δικές μας σκέψεις ή προβάλλουμε τις δικές μας ανάγκες. Σε αυτού του είδους την επικοινωνία αισθανόμαστε πίεση, άγχος και ματαίωση όπου το Υπερεγώ μας αντικατοπτρίζεται στην αίσθηση της υποχρέωσης, της κοινωνικοποίησης μας και της ευγένειας. Και τελικά οδηγούμαστε στην απομόνωση αφού δεν είμαστε ειλικρινείς ούτε προς τον εαυτό μας, ούτε προς τον Άλλον.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Η γυναίκα που φύτευε σπόρους

Γεννήθηκα για να φυτεύω σπόρους
και έζησα με αυτούς τους όρους
το χωραφίσιο χώμα είχα για άρωμα
και την αγάπη του Θέου φορούσα κάθε χάραμα

Κι όταν χόρευα και τραγουδούσα
ποτέ, από ντροπή, τους άλλους δεν κοιτούσα
ήταν χρόνια απλά και ευτυχισμένα
φουρτούνες που περνούσαν,
τα βρίσκαμε αγαπημένοι.
Η πίκρα με εσωσε πολλάκις
ο θρήνος κούρνιαζε μέσα μου-αδέρφια, ήρωες, πρόσωπα γνωστά και άγνωστα
Το βιος-βιος!
Σαν γυναίκα έπνιγα τον πόνο στην χαρά.

Δεν μιλούσαμε η ψυχή από τι είναι φτιαγμένη.
Σας είπα χρόνια απλά, η ζωή μετρημένη.


Το όπλο ήταν το τρίτο χέρι
στο προσκέφαλο, να πολεμήσει έτοιμο,
οι καιροί ήταν τέτοιοι.
Στα άλογα ανέβαινα, βοηθούσα ταλαιπωρημένους
δώσε φαί, δώσε νερό κι ας είσαι από τόπους ξένους.

Ένα ζευγάρι πολύ αγαπημένο ζούσε έρωτα απαγορευμένο
τους έδωσα πνοή να φύγουν, να λευτερωθούν
το όνειρο τους να ζήσουν, πλάι τους κι εγώ!

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Λέξεις από έναν ερωτευμένο

Σε είδα όταν είχες στραμμένο το βλέμμα σου αλλού,
με πρόσεξες, μα δεν μίλησες γιατί ντρεπόσουν σαν παιδί.
Διάβαζες ένα βιβλίο και η φωνή σου με γέμιζε γαλήνη.
Mετά- όχι τυχαία-τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και
τα χέρια μας σχεδιάζαν "τα ανείπωτα" πάνω σε ένα άσπρο χαρτί.
Τότε, για πρώτη φορά, με άφησες να σε νιώσω.

Ήρθα να σε βρω, αγνοώντας ότι ο κίνδυνος και η αυτοκαταστροφή μου παραμονεύουν.
Εσύ, άπλωσες μια νοητή κλωστή, έπλεξες με αυτήν μια γέφυρα και με κάλεσες πρός το μέρος σου.
Δεν ήξερα αν θα φτάσω ή αν θα πέσω, απλά το τόλμησα και ένιωσα ζωντανός.

Είδα μέσα σου κάτι από μένα, ίσως και συ.
Η επαφή ήταν "καθαρή" και αληθινή, μόνο το φως του ήλιου, που μας έλουζε, θα μπορούσε να κλείνει βίαια τα μάτια μας και όχι η ντροπή.
Η θάλασσα ήταν με το μέρος μας, ήρεμη και αγέρωχη. Δεν φοβόμουν τίποτα, μόνο τον εαυτό μου.
Ο κόσμος γύρω γέμιζε τον πίνακα και ο χρόνος είχε στραφεί εναντίον μας.
Το σώμα μου επιθυμούσε να συναντηθεί με το δικό σου για να νιώσει χορτασμένο. Δεν είχα όρεξη για τίποτα άλλο, είχα ξεχάσει την ανθρώπινη φύση μου. Έβγαινα με γνωστούς και φίλους και έπεφτα σε τοίχους και κενά, τα λόγια όλων "έμοιζαν" στα αυτιά μου σαν το θρόισμα των φύλλων που διέκοπτε την σκέψη μου για εσένα...εσένα...εσένα. 
Τότε κατάλαβα πόσο εξαρτημένος ήμουν.


Τα μάτια μου πήραν το δικό σου χρώμα. Δεν είναι εύκολο να παίζεις κρυφτό.
Σου μίλησα όπως μόνο στον Θεό έχω μιλήσει.
Ο έρωτας, ούτως ή άλλως, με απογύμνωσε και ήταν για σένα τόσο λίγο να με διαβάσεις.
Αυτός ο έρωτας που λέξη με την λέξη και άγγιγμα με άγγιγμα μετουσιωνόταν σε αγάπη. Έβρισκα μέσα μου την αλήθεια του ανθρώπου.

Όταν πια έφυγα από κοντά σου ήμουν τυφλός, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα περνούσα άλλες γέφυρες και δεν θα έβλεπα άλλες θάλασσες.
Αυτός είναι έρωτας!

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Ταύτιση και Ενσυναίσθηση

Συχνά χρησιμοποιούμε τις λέξεις ταύτιση και ενσυναίσθηση ως συνώνυμες, χωρίς να γνωρίζουμε την βαθύτερη σημασία τους και την καταλληλότητα σε μια πρόταση ή σχήμα λόγου. Η διαφορά τους δεν αποτελεί μόνο θέμα ερμηνείας και προφορικής ή γραπτής ανάλυσης αλλά βιωματικής προσέγγισης; στα πλαίσια της σχέσης μας με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Η ταύτιση δηλώνει την αυτόματη τάση που έχει ο άνθρωπος να εντοπίζει, να ανακαλύπτει ή να φαντάζεται τα κοινά ή παρόμοια στοιχεία, που τον συνδέουν με τους άλλους. Αυτά μπορεί να είναι εξωτερικά ερεθίσματα, συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα και καταστάσεις. Σε μια ομαδική κατηγοριοποίηση πρόκειται για το οργανικό, σωματικό και συναισθηματικό επίπεδο. Παραδείγματος χάρη, δυο υποψήφιοι, Α και Β, περιμένουν σε μια αίθουσα για συνέντευξη. Ο διάλογος θα μπορούσε να είναι ως εξής:

Α.Ήρθατε και εσείς για την συνέντευξη ε;
Β. Ναι ναι μάλιστα... 
Α.Λέτε να είναι δύσκολα;
Β. Ελπίζω πως όχι αλλά έχω άγχος!
Α..Και εγώ το ίδιο αλλά προσπαθώ να είμαι ήρεμος.....

Σε αυτήν την περίπτωση ο υποψήφιος Α παρομοιάζει τον εαυτό του με τον υποψήφιο Β, κάτι που τον εξυπηρετεί, αφού μοιράζεται την εμπειρία του (συνέντευξη εργασίας) με κάποιον άλλον και νιώθει ίσως ανακουφισμένος γιατί τα συναισθήματα του αντανακλώνται και παίρνει ανατροφοδότηση. Στην ταύτιση λοιπόν υπάρχει η διαδικασία του καθρεπτίσματος, βλέπω δηλαδή τον εαυτό μου στον άλλον, είτε αναγνωρίζω την ύπαρξη μου μέσα σε αυτόν.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Αλτρουισμός ή "κοινωνικός εγωισμός"

Ο αλτρουισμός εμπεριέχει τον εγωισμό. Μπορεί να ακούγεται "σκληρό" και κυνικό αλλά η πρόθεση είναι καλή και η εξήγηση απλή. Ζούμε σε κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες, οι οποίες διαμόρφωσαν τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μας. Έχουμε προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες, οι οποίες δημιουργούνται ή εκπληρώνονται μέσα σε αυτές τις κοινωνίες και εσωκλείουν τους άλλους. Δουλεύουμε για να εισπράξουμε ένα χρηματικό ποσό, το οποίο θα μας επιτρέψει πέρα από τα βασικά να έρθουμε και σε επαφή με τον κοινωνικό περίγυρο, μαθαίνουνμε ξένες γλώσσες για να συνεννοηθούμε με άλλους λαούς και για να καλύψουμε την ανάγκη της επικοινωνίας, βγαίνουμε έξω για να μειώσουμε το αίσθημα της μοναξιάς. Ολα αυτά οδηγούν στην σημαντική, για όλους μας, παράμετρο να είμαστε αγαπητοί και να αρέσουμε από την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουμε.
Ο αλτρουισμός καλύπτει την πιο σημαντική παράμετρο του ανθρώπινου ψυχισμού και παίρνει την μορφή του κοινωνικού εγωισμού, δηλαδή "εσωκλείω σε μια σκέψη μου ή ενέργεια τον κοινωνικό περίγυρο αλλά και τον εαυτό μου, με σκοπό τα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα οφέλη". Η λειτουργία του κοινωνικού εγωισμού φαίνεται καθαρά με την υπόθεση "αν μια μέρα έμενε πάνω στην γη μόνο ένας άνθρωπος μάλλον δεν θα είχε νόημα ο αλτρουισμός γιατί θα έλειπαν οι άλλοι, δηλαδή το αντικείμενο του αλτρουισμού".
Φυσικά αυτή η διεργασία δεν γίνεται κάθε φορά μηχανικά όσο περιγράφεται εδώ αλλά έχει μια  φυσική και ασυνείδητη υπόσταση. Δεν μαθαίνεται και δεν έχει διδακτέα ύλη, είναι σαν φυσική απόρροια της ενταξής μας στο κοινωνικό σύνολο και της συμβίωσης. Οι άλλοι είναι το αντικείμενο του αλτρουσιμού και το καθρέπτισμα του εαυτού μας. Ποιος δεν επιθυμεί λοιπόν να έχει μια όμορφη απεικόνιση στον καθρέπτη;.

Ο καθένας προβαίνει σε αλτρουιστικές πράξεις για διαφορετικούς είτε προσωπικούς, επαγγελματικούς και οικογενειακούς λόγους.