Powered By Blogger

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ο ψυχολόγος μου


Πρόσφατα στα πλαίσια μιας γνωριμίας δέχτηκα την εξής ερώτηση: "Είσαι ψυχολόγος-ψυχολόγος;". Η απάντηση μου ήταν σχεδόν αποστομωτική, σοκαριστική και με έναν τόνο ειρωνείας απέναντι στον ακροατή μου, "Όχι, είμαι ψυχολόγος-τραγουδίστρια!". Η συμπληρωματική (ίσως και δεδομένη για τον ψυχολόγο) ερώτηση ήταν: "Δηλαδή τώρα μπορείς να με ψυχολογήσεις;". Σας αφήνω να φανταστείτε την επεξηγηματική συζήτηση που ακολούθησε. Προφανώς ο άνθρωπος ήθελε να αποσαφηνίσει αν είμαι ψυχολόγος ή αν έχω υιοθετήσει έναν τέτοιο ρόλο στο όνομα της κερδοσκοπίας. Φυσικά και δεν παρεξηγώ τις σχεδόν αφελείς υποβληθείσες ερωτήσεις του καθώς το επάγγελμα του ψυχολόγου κατακρεουργείται, στην Ελλάδα περισσότερο. Σχεδόν σε κάθε γωνιά της ξετρυπώνει και ένας ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχοθεραπευτής, κ.ά. Η προσωπική και επαγγελματική ταυτότητα του ψυχολόγου είναι αφορμή παρεξηγήσεων, διαστρεβλώσεων και παρερμνηνειών από το ευρύ κοινό. Τι κάνουν πια αυτοί οι ψυχολόγοι, θαύματα, μάγια ή μήπως απλά παρασιτούν στον τομέα των ειδικών ψυχικής υγείας;

Ο ψυχολόγος, λοιπόν, δεν είναι παντογνώστης. Είναι άνθρωπος με σκέψεις, συναισθήματα, δυνατότητες και αδυναμίες, πάθη και προσπαθεί να κρατήσει μια λογική ισορροπία μεταξύ αυτών των προσωπικών στοιχείων, όπως όλοι. Ωστόσο, έχει ένα βαρύ τίμημα από την στιγμή που θα επιλέξει αυτό το επάγγελμα και πάρει το βάπτισμα του πυρός. Επιβάλλεται να έχει περάσει από το στάδιο της αυτογνωσίας, της πάλης με τον εαυτό του για να βοηθήσει τους γύρω του να είναι ψυχικά υγιείς.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Αναμνήσεις, ένας κρυμμένος θησαυρός


Πήρα τις λέξεις και έκανα πλέξεις
έγιναν αναμνήσεις
τις χρωμάτισα με αισθήσεις
Θέλεις να τις ξετυλίξεις;


Οι αναμνήσεις αποτελούν για τον καθένα μας την προσωπική του ιστορία που είτε επιλέγουμε να την  μοιραστούμε με τους άλλους, είτε όχι. Φανταστείτε ένα άγραφο ημερολόγιο του οποίου όμως οι σελίδες γεμίζουν μαγικά με πρόσωπα, τόπους, πράγματα, γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, ήχους (και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας!) μέσα από τις αναμνήσεις σας.

 Η ανάμνηση διαφέρει από την μννήμη. Η μνήμη είναι επιτακτική και απαραίτητη για την επιβίωση μας και την καθημερινή λειτουργικότητα μας (να μην ξεχάσω να πάρω γάλα) ενώ οι αναμνήσεις εμφανίζονται πολλές φορές υποσυνείδητα ή και απρόβλεπτα και συγχρόνως συνδέονται μεταξύ τους (μου μυρίζει τηγανητές πατάτες...θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά.... τι να κάνει άραγε ο/η...;) Είναι σχεδόν απαραίτητες για τον άνθρωπο γιατί αποτελούν το παρελθόν του, προσωπικό και κοινωνικό, το παρόν και το μέλλον του. Η ψυχική του υπόσταση χωρίς τις αναμνήσεις θα ήταν χωροχρονικά μετέωρη.

 Η ανάμνηση δίνει ζωή. Κάθε φορά που ξεπηδά μια ανάμνηση κατακλυζόμαστε από συναισθήματα. όπως χαρά,  λύπη, μίσος, ευγνωμοσύνη, ντροπή και αμηχανία, συμπάθεια, οργή και αμέτρητα άλλα. Τα συναισθήματα - όποια κι αν είναι- "ξεσηκώνουν" και ενεργοποιούν τον άνθρωπο. Τον μετατρέπουν σε θεατή που άλλοτε γελά, άλλοτε κλαίει, άλλοτε εκνευρίζεται αλλά πάνω από όλα θυμάται. Είναι ουσιαστικά μια ζωτική διαδικασία, μέσα από την οποία εξαγνίζει τον εαυτό του και ξορκίζει τις αδύναμες στιγμές του.

Για αυτό παίξτε με τις αναμνήσεις σας, γράψτε για αυτές και αφήστε τον κρυμμένο θησαυρό να ξεθαφτεί από μέσα σας!