Πρόσφατα στα πλαίσια μιας γνωριμίας δέχτηκα την εξής ερώτηση: "Είσαι ψυχολόγος-ψυχολόγος;". Η απάντηση μου ήταν σχεδόν αποστομωτική, σοκαριστική και με έναν τόνο ειρωνείας απέναντι στον ακροατή μου, "Όχι, είμαι ψυχολόγος-τραγουδίστρια!". Η συμπληρωματική (ίσως και δεδομένη για τον ψυχολόγο) ερώτηση ήταν: "Δηλαδή τώρα μπορείς να με ψυχολογήσεις;". Σας αφήνω να φανταστείτε την επεξηγηματική συζήτηση που ακολούθησε. Προφανώς ο άνθρωπος ήθελε να αποσαφηνίσει αν είμαι ψυχολόγος ή αν έχω υιοθετήσει έναν τέτοιο ρόλο στο όνομα της κερδοσκοπίας. Φυσικά και δεν παρεξηγώ τις σχεδόν αφελείς υποβληθείσες ερωτήσεις του καθώς το επάγγελμα του ψυχολόγου κατακρεουργείται, στην Ελλάδα περισσότερο. Σχεδόν σε κάθε γωνιά της ξετρυπώνει και ένας ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχοθεραπευτής, κ.ά. Η προσωπική και επαγγελματική ταυτότητα του ψυχολόγου είναι αφορμή παρεξηγήσεων, διαστρεβλώσεων και παρερμνηνειών από το ευρύ κοινό. Τι κάνουν πια αυτοί οι ψυχολόγοι, θαύματα, μάγια ή μήπως απλά παρασιτούν στον τομέα των ειδικών ψυχικής υγείας;
Ο ψυχολόγος, λοιπόν, δεν είναι παντογνώστης. Είναι άνθρωπος με σκέψεις, συναισθήματα, δυνατότητες και αδυναμίες, πάθη και προσπαθεί να κρατήσει μια λογική ισορροπία μεταξύ αυτών των προσωπικών στοιχείων, όπως όλοι. Ωστόσο, έχει ένα βαρύ τίμημα από την στιγμή που θα επιλέξει αυτό το επάγγελμα και πάρει το βάπτισμα του πυρός. Επιβάλλεται να έχει περάσει από το στάδιο της αυτογνωσίας, της πάλης με τον εαυτό του για να βοηθήσει τους γύρω του να είναι ψυχικά υγιείς.