Powered By Blogger

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ο κόκορας και ο σκύλος

Ζούσαν κάποτε σε ένα αγρόκτημα ένας σκύλος και ένας κόκορας. Ο σκύλος φυλούσε το σπίτι και ο κόκκορας λαλούσε κάθε πρωί με την ανατολή του ήλιου.

Ο σκύλος, όμως, που ήταν αρκετά υπερόπτης, έλεγε στον κόκορα "Και τι κάνεις εσύ; Λαλείς κάθε πρωί, σπουδαίο πράγμα! Κι αν πάλι δεν λαλούσες, δεν θα ξημέρωνε; Άσε που με ξυπνάς κάθε φορά και μένα από τα χαράματα! Σε λυπάμαι πραγματικά...Ενώ εγώ που προστατεύω τα αφεντικά μου με αγαπούν πολύ! Με χαϊδεύουν, μου δίνουν εκλεκτές λιχουδιές και παίζουν μαζί μου".
"Ναι," λέει ο κόκκορας "μπορεί να έχεις δίκιο  αλλά κι εγώ βοηθάω τα αφεντικά. Είμαι το ξυπνητήρι τους. Τα ξυπνώ κάθε πρωί για να κάνουν τις δουλειές τους, ώστε να μην τους καίει ο ήλιος αργότερα...."
"Γαβ γαβ γαβ", γέλασε ο σκύλος! "Εσύ, όμως, όταν αφρατέψεις λίγο, θα γίνεις κόκορας κρασάτος σε κανένα γιορτινό τραπέζι και στη θέση σου θα μπει άλλος κόκκορας, πιο νέος και με καλύτερο λαρύγγι. Ουδείς αναντικατάστατος!"

Και έφυγε ο σκύλος περπατώντας στα νύχια των ποδιών του με υπερηφάνεια.
Ο κόκορας στενοχωρήθηκε λίγο από τα σκληρά λόγια του σκύλου αλλά δεν έδωσε και πολύ σημασία. Πήγε να κάνει παρέα στις κότες μέσα στο κοτέτσι για να του φύγει η θλίψη.

Μια μέρα, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, πλησίασαν το αγρόκτημα δυο κλέφτες, που είχαν βάλει στο μάτι εδώ και μέρες το τρακτέρ του αφεντικού. Ο σκύλος κοιμόταν, γιατί τριγυρνούσε όλο το βράδυ, και δεν πήρε χαμπάρι. Οι κλέφτες έβαλαν μπροστά την μηχανή του τρακτέρ για να φύγουν αλλά εκείνη την στιγμή (για καλή τύχη του αφεντικού) ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει και ο κόκορας ελάλησε. Ήταν, βλέπετε, καλοκαίρι και ξημέρωνε πιο νωρίς. Τι χαζοί αυτοί οι κλέφτες!

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Συναισθηματική αναπηρία

Είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι; Την απάντηση στο ερώτημα μου καλείται να δώσει ο καθένας σας ξεχωριστά μετά από σκέψη και περίσκεψη. Μόνος και μόνη του, χωρίς βοήθεια. Κάποιοι συν-άνθρωποι; μας δικαιούνται και επίδομα αναπηρίας! Και για να μην χαθείτε ψάχνοντας, γιατί ο χρόνος δεν είναι χρήμα αλλά χύμα, παρακάτω σας παραθέτω ορισμένες κατηγορίες της συναισθηματικής αναπηρίας. Σύμφωνα με την δική μου ταπεινή άποψη.

1) Ο απαθής: ένα άτομο που υποστηρίζει ότι ζει την κάθε στιγμή αλλά κατά τους άλλους ζει σε έναν δικό του, ψεύτικα πλασμένο κόσμο. Είναι ουδέτερος στις αλλαγές, οτιδήποτε και να συμβεί γύρω του δεν εκφράζεται ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Δεν επηρεάζεται από τα γεγονότα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους αλλά -προσέξτε!- δεν επηρεάζει και κανέναν. Η παρουσία του γίνεται αισθητή όπως το καλοκαιρινό αεράκι που έρχεται, μας δροσίζει για λίγο μόνο και φεύγει.
2) Ο φυγόπονος: Διώχνει μακριά καθετί που του γεννά πόνο και απαιτεί πνευματικό μόχθο. Είναι συνάμα και ανώριμος γιατί δεν βιώνει την αναγκαία οδύνη που θα τον ενδυναμώσει. Δεν αφήνει τον εαυτό του να νιώσει ανακούφιση από τις πληγές που επουλώνουν. Δεν μετατρέπει τον πόνο σε δημιουργία και αναγέννηση. Και το χειρότερο; Διαισθάνεται τον πόνο των άλλων (σε αντίθεση με τον απαθή τύπο) αλλά δεν έχει την θέληση-όχι τα εφόδια- να τους βοηθήσει. Η μόνη του διαφυγή είναι το μονοπάτι στην άλλη μεριά. Όμως, πρέπει να φανεί θαρραλέος και να πηδήξει πάνω από τα ηλεκτροφόρα καλώδια. Αφού περάσει στην απέναντι μεριά θα γίνει πλούσιος σε συναισθήματα για τους άλλους. Το θέμα είναι αν θα κάνει αυτό το βήμα ή αν θα συνεχίσει να κοιτάει τα ηλεκτροφόρα καλώδια, αν.....

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Ελεύθεροι άνθρωποι

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που δεν φυλακίζει το μυαλό και την ψυχή του. Eίναι απλό αλλά άκρως αινιγματικό για τον σύγχρονο Nεάτερνταλ, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπίσει περισσότερο αόρατους, παρά ορατούς εχθρούς. Και είναι αλήθεια ότι "χτίσαμε" έναν εαυτό με σώμα που δεν είναι αιχμάλωτο, ωστόσο η λογική και τα συναισθήματα μας είναι υπόδουλα. Ως αποτέλεσμα, ο συλλογικός εαυτός δεν είναι ανεξάρτητος.

Με ποιον τρόπο, όμως ,θα υπερπηδήσει ο άνθρωπος τα εμπόδια για να λύσει τα δεσμά του και να ζήσει ελεύθερα; Η αυτογνωσία, είναι το κύριο συστατικό της ελευθερίας. Μέσα από το μονοπάτι της αυτοανακάλυψης -είναι μοναχικός και επίπονος ο δρόμος- ο καθένας θα μεταμορφώσει τους δικούς του δαίμονες, που λέγονται φοβίες, αδυναμίες, εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, μίση και ζήλειες σε συναισθήματα συμπάθειας, ευγνωμοσύνης, καλοσύνης, αγάπης και ευτυχίας. Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή θα αρχίσει ο άνθρωπος να αναπτύσσεται πραγματικά και θα βιώσει την ελευθερία μα και τα όρια της. Στον βαθμό που θα βιώνει την ελευθερία του, θα σέβεται και την ελευθερία των άλλων.

Προϋπόθεση της γνώσης του εαυτού είναι η αλήθεια, όχι αυτήν που συνήθως κυνηγάμε ανελέητα για να επιβεβαιώσουμε τα δικά μας θέλω, αλλά αυτή που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα κι όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια. Η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και θα συνεχίσει να γυρίζει. Για αυτό πρέπει να αναζητούμε συνέχεια την αλήθεια μέσα μας και γύρω μας, σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Η αλήθεια θα μας οδηγήσει στον πραγματικό μας εαυτό.

Και ο πραγματικός μας εαυτός θα είναι απελευθερωμένος από τις παράλογες και ψεύτικες υποσχέσεις των καιρών. Θα αποτελεί κομμάτι του ανεξάρτητου συλλογικού εαυτού που μεγαλώνει, δημιουργεί, καταρρίπτει και μεταμορφώνει τα πράγματα με στόχο ένα ευοίωνο μέλλον που θα συνεχίσει να υπάρχει, όπως η Γη που γυρίζει, τόσο δεδομένο.....!