Powered By Blogger

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ο δισυπόστατος άνθρωπος

 Είναι αλήθεια ότι στη ζωή μας διαχωρίζουμε πάντα το καλό από το κακό. Λέμε, παραδείγματος χάριν, "είναι πολύ καλό παιδί" ή " είχε κακή πρόθεση και μίλησε με αυτόν τον τρόπο". Κατατάσσουμε, λοιπόν, τις σκέψεις, τα συναισθήματα , τις πράξεις, τους άλλους ανθρώπους και τις καταστάσεις σε μια από τις δυο προαναφερθείσες κατηγορίες (καλό ή κακό).
  Όλοι γαλουχηθήκαμε λίγο ή πολύ με παραμύθια και μύθους όπου το καλό και το κακό βρίσκονται σε αέναη μάχη (ο πρίγκιπας πολεμάει την κακιά μάγισσα και παντρεύεται την όμορφη κοπέλα) και νικητής είναι πάντα το καλό.  Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, όσο κι αν αυτό σας προκαλεί εντύπωση. Ο άνθρωπος είναι δισυπόστατος με την έννοια της συνύπαρξης και όχι του διαχωρισμού του καλού από το κακό. Σκοπός για τον άνθρωπο δεν αποτελεί η "εσωτερική διαμάχη" αυτών των δυο και η κυριαρχία του ενός, αλλά η ισορροπία μεταξύ τους, που θα φέρει στον καθένα ψυχική και πνευματική γαλήνη.
  Όταν σκεφτόμαστε άσχημα για κάποιον ή για κάτι νιώθουμε συνήθως ενοχές, λόγω των εσωτερικευμένων μας ηθικών αρχών ή- δανειζόμενη τον όρο από τον Freud- του Υπερεγώ (συναισθήματα ενοχής όταν λειτουργούμε με μη κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους) μας.
Προσπαθούμε να διώξουμε τις δυσάρεστες σκέψεις μας, υπό πίεση. Στην ουσία ασφυκτιούμε γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως ακριβώς είναι και φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε "άγιοι". Αυτήν την αμυντική στάση θα την παρομοιάσω με έναν βουλωμένο νιπτήρα. Αν μέσα σε έναν νιπτήρα "πετάμε" συνέχεια τις τρωτές αλλά συνάμα ανθρώπινες πλευρές μας και αρνούμαστε τα πάθη μας, κάποια στιγμή ο νιπτήρας θα βουλώσει και θα αρχίσει να μυρίζει. Μόνο τότε θα αναγκαστούμε να λύσουμε το πρόβλημα γιατί η μυρωδιά αυτή θα μας ενοχλεί.
  Κατά τη γνώμη μου, όταν απωθούμε τις άσχημες και κακές πλευρές μας βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο σκοτάδι, γιατί γνωρίζουμε τον εαυτό μας επιφανειακά ή τον βλέπουμε κατά το ήμισυ. Χρειάζεται να κατανοήσουμε, πρώτα, ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν περισσότερο δυσλειτουργικούς και έχουν αρνητικό αντίκτυπο στους γύρω μας. Μετά από αυτό το βήμα, θα είμαστε ικανοί να τα ελέγξουμε και να τα μετατρέψουμε σε θετικά στοιχεία του εαυτού μας.
  Είναι μια καλή ευκαιρία να συμφιλιωθούμε με την "ανθρώπινη" φύση μας και να ωριμάσουμε ψυχικά μέσα από την εξ' ολοκλήρου αποδοχή του εαυτού μας και τότε θα δούμε ότι η κακιά μάγισσα του παραμυθιού κρύβει μέσα της πολλά "καλά"!

Καλή αναζήτηση...

2 σχόλια:

  1. ....και σκέφτομαι... στα παραμύθια, ο "καλός" πρίγκιπας εξουδετερώνει (για να το θέσω ευγενικά, κομψά και αναίμακτα!) τη "κακιά" μάγισσα... Έστω. Ο "καλός" πρίγκιπας έχει και ιερό σκοπό. Τη σωτηρία της βασιλοπούλας! Κι έστω. Η κακιά μάγισσα είναι κακιά... δίχως λόγο; Ας το δεχτούμε! Είναι μια ζηλιάρα και πονηρή! Παρόλα αυτά όμως η "εξουδετέρωση" του κακού από το καλό επιτρέπεται για έναν ιερό σκοπό, αλλά το αντίθετο, η κατατρόπωση του καλού από το κακό δαιμονοποιείται κι εξορκίζεται... Να τολμήσω να ρωτήσω.. γιατί; Δηλαδή το κακό που κάνει το καλό για χάριν ενός καλού είναι πάντοτε επιτρεπτό;;; Μεσοβέζικος τρόπος δεν υπάρχει;; Γιατί προς ώρας τα μαθηματικά μου δε μου βγαίνουν σωστά! Εγώ ήξερα πως - (+) + μας κάνει -.... Που είναι ο ανθρωπισμός και η ενσυναίσθηση και η ανοχή στα παραμύθια;; Ποιος ρώτησε ποτέ τη κακιά μάγισσα ή τον αιμοβόρο λύκο τι τους πείραξε τελοσπάντων και τα έχουν βάλει με τον κοσμάκι;! Μήπως τελικά το σπαθί του καλού κι ερωτευμένου πρίγκιπα δεν είναι πάντοτε εξαγνισμένο;; Μήπως αναπαράγει και διαιωνίζει μια διαμάχη, ένα ανεξήγητο κακό, ένα χάσμα που και ο ίδιος ρίχνει αντί να χτίζει τις γέφυρες;; Αναρωτιέμαι εγώ τώρα... Είναι λοιπόν τα παραμύθια μας αθώα; Και κρύβεται πάντοτε μέσα στο κακό το καλό; Έτσι θα ήθελα τουλάχιστον να πιστεύω.. Το συμφέρον τυφλώνει αδιάκριτα όλα τα μάτια... Άρα μήπως εκεί πρέπει να κεντράρουμε; Μήπως αυτό είναι που μας φταίει τελικά; Μια νοσηρή ιδιοτέλεια που ζώνει σα φίδι κάθε αγνή ψυχούλα;.. Πριν σηκώσουμε βαρύ τον πέλεκυ, ας αναρωτηθούμε για το δικό μας κεκαλυμμένο κακό μέσα στο φαινομενικά καλό. Ίσως τελικά, πράγματι, η κακιά μάγισσα να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια πολύ πονεμένη και μοναχική ύπαρξη και αυτή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και αυτήν την ιδιοτέλεια γιατί να μην την "μεταποιήσουμε" φορώντας της τον μανδύα της ανυστερόβουλης και ειλκρινής στάσης και πρόθεσης;
      Και γιατί, ρωτώ ξανά, η μάγισσα να παραμείνει κακιά ως το "ζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα" και να μην αλλάξει μέσα από την εξέλιξη του παραμυθιου;

      Διαγραφή