Powered By Blogger

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2024

Θέλω να γίνω πουλί

Θέλω να γίνω πουλί

Να βρίσκομαι παντού και πουθενά, με δική μου επιθυμία.

Να βλέπω μέρη και να οραματίζομαι. Να νιώσω, να γευτώ.

Να εξαφανιστώ χωρίς να αφήνω ίχνη.

Να μην βαρεθώ.

Να ξεβολεύομαι.

Να γίνω πουλί θέλω. Να μην θυμώνω. 

Να έχω φίλους που πετάνε κι έρχονται πίσω. Θέλω να είμαι πουλί.


Θέλω να γίνω πουλί, να κοιτάω από ψηλά τον κόσμο. Μικραίνουν τα προβλήματα από ψηλά, όπως όλα.

Να πετάξω θέλω, θέλω να γίνω πουλί.

Να μην κρατιέμαι από κανέναν. Να έχω φτερά, ανεξάρτητα από το που ή πώς γεννήθηκα.

Να μιλάω μη ήχους, γιατί τα λόγια βαραίνουν.

Να γίνω πουλί, τα ένστικτα να με καθοδηγούν. Να φύγουν τα στενόχωρα συναισθήματα. 

Να κινούμαι με τον άερα, στον αέρα. Μόνο έτσι φεύγουν τα πουλιά μακριά.

Δεν θέλω πολλά, μόνο να δραπευτέσω.

Σαν το πουλί να πετάξω. Πόσο τυχερά!


*εμπνευσμένο απόσπασμα

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2024

Ακριβοθώρητη ευτυχία









Πολλοί έγραψαν,

λίγοι την έζησαν.

Πολλοί φάνηκαν,

λίγοι την κατάλαβαν. Λίγοι την έκαναν δικοί τους, με τον Άλλον.


Ποια ευτυχία; πως η ευτυχία; ποια η αναζήτηση;

Ευτυχία, δύσκολη λέξη να την ξεστομίσεις. Ποιος είναι ο καιρός της ευτυχίας; 

Σε ποια ερώτηση απαντά η ευτυχία;

Ο νόμος της ευτυχίας ορίζει ότι όταν την βρεις δεν θα την χρειάζεσαι και όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει, δεν θα την έχεις. 

Ποιος είναι ο ευτυχισμένος ή αυτός που προσπάθησε να είναι; 

Μήπως ο τίτλος θα έπρεπε να είναι πως να ξεφύγεις από την ευτυχία για να είσαι ελεύθερος να ζήσεις; 

Πιο πολλά ερωτήματα γεννά η ευτυχία, παρά απαντάει σε αυτά. Η σκέψη περισσεύει. Τα συναισθήματα υπερισχύουν. Οι στιγμές μετράνε.

Ακριβοθώρητη, χωρίς να κάνει θόρυβο.


Κρύβεται μέσα στην αλήθεια. Μέσα στην αγάπη. Γεννιέται από πληγές και δυναμώνει σε αγκαλιές.


Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2023

Οι εποχές του δώρου

Πως το δώρο είναι δώρο; για ποιον;
είναι ο αποστολέας του ή ο παραλήπτης του που το ονομάζει;

Είναι αυτός που είχε την ιδέα; 
είναι το ράφι που το φιλοξένησε και το έκανε πιο ελκυστικό στα μάτια των αγοραστών;

Είναι άραγε το παιδί που ονειρεύτηκε το δώρο; μήπως ο ενήλικας που έγινε παιδί;

Η εποχή του δώρου, χωρίς αρχή ή τέλος. Ατομική υπόθεση. 
Τα γενέθλια, η επιτυχία, οι γιορτές, η νίκη της ζωής, η τιμή της φιλίας. Το ένστικτο. Η αλλαγή. Η γέφυρα.

Σχεδόν πάντα ένα δώρο έχει την παράδοση, την παραλαβή και το άνοιγμα. Το πρωτόκολλο τηρείται πιστά. Ακόμα κι αν η παράδοση γίνεται κρυφά ή σε ανύποπτο χρόνο.

Όσο μεγαλώνουμε το δώρο γίνεται άυλο. Μπορεί να είναι μια στιγμή, μια μυρωδιά, η εικόνα, τα γέλια μέχρι δακρύων, η αγάπη. Μια απώλεια που έκλεισε. Ένας περίπατος. Η υγεία στο σώμα και στο πνεύμα.

Όσο μεγαλώνουμε τα δώρα είναι δωρεάν, αρκεί να τα βρεις. Μην ψάξεις σε ράφια αλλά μέσα σου.
Ακόμα και στις σκοτεινές στιγμές σου.

Όσο μεγαλώνουμε, τα δώρα θέλουν θάρρος. Να αγαπήσεις, να αφήσεις, να πονέσεις. Το δώρο είναι η γοητεία και η απογοήτευση. Να πέσεις και να σηκωθείς. 

Δώρο είναι αγάπη, η αγάπη είναι το δώρο. Η αγάπη είναι δωρεάν. Για όλους.

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2023

Αγάπη είναι

 Αγάπη είμαι, είσαι, είμαστε. 

Αγάπη είναι ενέργεια. Η πιο αόρατη ορατή. Η αγάπη μεταγγίζεται και δωρίζεται, δεν δανείζεται.

Αγγίζεις ό, τι αγαπάς. Αγαπάς αυτό που αγγίζεις.

Η αγάπη αντιστέκεται στην βία.

Αγάπη είναι η σκέψη χωρίς φίλτρα. Αγάπη είναι λόγια, όχι φλυαρία.

Είναι η φωνή αυτών που δεν μπορούν να ακουστούν.

Η αγάπη είναι ζωή. Όποιος έζησε δίχως αγάπη, απλά επιβίωσε. Και έχουμε όλοι ευθύνη.

Αγάπη είναι μνήμη. Στις αναμνήσεις αυτών που έφυγαν από κοντά μας. Αγάπη είναι ταξίδι, ακόμα κι αν είμαστε παράνομοι επιβάτες στο πλοίο γιατί το αντίτιμο ήταν ακριβό.

Η αγάπη ξορκίζει τον πόνο, δεν τον θρέφει. Και το τραύμα μπορεί να γίνει αγάπη για τον εαυτό μας;

Αγαπώ και βαδίζω με εμπιστοσύνη και πίστη. Πότε με θάρρος, πότε με έναν θαρραλέο φόβο!

Αγαπώ σημαίνει συγχωρώ και χωράω τον άλλον όπως είναι.

Η αγάπη ενώνει. Δεν σφηνώνεται, δεν συρρικνώνεται, όσο κι αν οι πράξεις των ανθρώπων καμιά φορά θέλουν να το πετύχουν.

Πολλά είπαμε για την αγάπη, ας μιλήσει αυτή και μόνο όπως τόσα χρόνια. Πιο αναγκαία από ποτέ η αόρατη ορατή φωνή της.


Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2023

Μεγάλες ψυχές, μεγάλες απώλειες


Δεν γράφω κείμενα για αγαπημένα πρόσωπα, όχι από ντροπή. Πιστεύω ότι είναι μια πολύ προσωπική συνάντηση με τον Άλλον, που δεν χωράει τρίτους. Τώρα,
όμως, μια εσωτερική φωνή μέσα μου οδηγεί τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο. Λέξεις που πρέπει να γραφτούν για να συνοδεύσουν τον άνθρωπο στην αθανασία. Να ταξιδέψουν μαζί του στην αιωνιότητα.

Γεγονός

Άλλοι περνούν από την ζωή μας και άλλοι φεύγοντας από την ζωή μένουν για πάντα χαραγμένοι στην μνήμη μας.

Ο άνθρωπος έφυγε. Έτσι όπως ήρθε στην ζωή. Με μια ανάσα.

Μνήμη

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ήρεμη δύναμη που είχε μέσα της. Αξιοθαύμαστη.

Ένας ευαίσθητος και μοναδικός άνθρωπος που δεν φορούσε το χαμόγελο σαν κόσμημα αλλά ήταν η ματιά της στην ζωή.

Ένας ενήλικας, μέσα στην έφηβη πραγματικότητά μου. Στην απώλεια, οι στιγμές αυτές ενηλικιώνονται.

Ένας άνθρωπος που δεν έτυχε να πούμε πολλά αλλά ποτέ δεν χρειάστηκε.

Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι. Για αυτό και φεύγουν σιωπηλά, ούτε με τον θανατό τους δεν θέλουν να κάνουν φασαρία. Τόσο ταπεινοί.

Ευχή & σύνδεση

Αφήνουν κληρονομιά (σ)την ανθρωπιά. Ενάντια στην μισαλλοδοξία, τον αρνητισμό, την αποκτήνωση. 

Αντίο κα. Μ. 

Ξέρω ότι θα φροντίζεις εκεί που είσαι τα αδέσποτα ζώα και τις αδέσποτες ψυχές, όπως σε τούτο τον κόσμο.

Γιατί μονάχα φροντίδα και νοιάξιμο έδινες και αυτό χρειάζεται ο κόσμος μας. Περισσότερο από ποτέ.

Μεγάλη ψυχή, μεγάλη απώλεια.

Τετάρτη 17 Μαΐου 2023

Σε λειτουργία πτήσης

Η λειτουργία είναι από μόνη της κάτι θετικό. Λειτουργεί το μυαλό μου, το σώμα μου, η μηχανή της κουζίνας, λειτουργούμε ως κοινωνικό σύστημα. Μήπως όμως μπήκαμε συλλογικά σε λειτουργία πτήσης; Μήπως πετάμε χωρίς δικλείδες ασφαλείας που εμείς οι ίδιοι απασφαλίσαμε; 

Λέμε ότι τρέχουμε. Και που πάμε; 

Λέμε ότι αγαπάμε, με τι ρίσκο; 

Υποστηρίζουμε ότι συμπονούμε, μέσα από οθόνες ή μέσα από τα μάτια μας;

Σε ποια πτήση είμαστε και με ποιον προορισμό;

Επιτρέψτε μου να πω ότι η λειτουργία πτήσης είναι ένας όρος που κάνω χρήση εδώ για να συμβολίσω την  απάθεια που βιώνουμε. Αν κάτι μας καθορίζει ως ανθρώπους είναι η λογική μας, αν κάτι μας κάνει ανθρώπινους είναι το συναίσθημα και η ικανότητα να επικοινωνούμε με τους άλλους, μέσω αυτού. Αν κάτι με φοβίζει είναι ότι όταν λείπει το συναίσθημα, θα μοιάζουμε περισσότερο με αγέλες (που και αυτές είναι μια κοινωνία αν μη τι άλλο) παρά με ανθρώπινες μορφές.

Το συναίσθημα είναι ο μεγαλύτερος πλούτος που έχουμε. Μας προειδοποιεί, αφυπνίζει, μας βάζει σε εγρήγορση, δρούμε και αντιδρούμε. Είναι πρωτόλειο. Μας συνδέει και οι σχέσεις μας αποκτούν ρίζες. Η απάθεια από την άλλη είναι μια μηχανιστική προσέγγιση του κόσμου, για να μην πληγωθεί και να μην προσφέρει το άτομο. Να μην του στερήσουν γιατί έχει ήδη στερηθεί; Ίσως. Ή γιατί δεν έχει μάθει; Μπορεί. Για να μην χρειαστεί να αλλάξει; Πιο πιθανό. Διαλέγεις ότι σε διάλεξε!

Όταν έχεις μπει λοιπόν σε λειτουργία πτήσης το πρόβλημα είναι ότι δεν λαμβάνεις, ούτε παίρνεις κάποια πληροφορία. Μπορεί να σώζεις την ενέργεια σου αλλά αυτή δεν ανακυκλώνεται. Κι όταν ο αέρας δεν ανακυκλώνεται, βρωμίζει και δεν μπορείς να τον αναπνεύσεις. Δεν γίνεται να παραμένεις ζωντανός και να είσαι απαθής με τους άλλους, με το τι συμβαίνει μέσα σου και στον κόσμο γύρω σου. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος αλλά ο απαθής καταλήγει σε αδιέξοδο, χωρίς αμφιβολία. Γιατί τίποτα και κανένας δεν μπορεί να λειτουργεί για πολύ καιρό στην ρύθμιση πτήσης. Δηλαδή στην σιωπή, στην αδιαφορία, στον ατομικισμό και στην μοναξιά. 

Αν θέλεις να πετάξεις ψηλά, θα το καταφέρεις μαζί με τους άλλους. 

Θεσ/νίκη Μάιος 2023, φωτ από προσωπ. αρχείο